In de fles

Zelf kunnen we het nog nauwelijks bevatten, maar onze Eigen Wijn heeft juist een mijlpaal bereikt. Na een dik jaar op Frans eiken te hebben gelegen is onze 2010 shiraz  nu  verhuisd naar glas!
Een paar dagen geleden is de wijn per container naar de plaatselijke bottelaar in McLaren Vale gebracht, waar inmiddels ook de etiketten waren gearriveerd. Het bottelen zelf is een machtig mooi proces dat we in McLaren Vale gelukkig meerdere keren van dichtbij hebben mogen meemaken: een serie  slimme machines vult de flessen, sluit ze af, beplakt ze met etiketten en schuift ze in dozen, die netjes op een pallet worden gestapeld.  Onze oplage  is zo bescheiden, die zal  hooguit een uurtje werk hebben gekost.

Jammer natuurlijk dat we er niet persoonlijk bovenop konden zitten, maar gelukkig is onze relatie met de mensen van het bottelingbedrijf goed genoeg om ze te vragen voor ons een aantal kiekjes van het hele procedé te maken.

Terwijl wij hier nog volop zomeren met wit en rosé, begint onze Eigen Wijn binnenkort aan een lange reis over zee. Geduld dus, het duurt wel even voordat ie de haven van Rotterdam heeft bereikt.

Maar toch, onze Eigen Wijn komt met de dag dichterbij.

Eerste reactie

Uit volkomen onverwachte hoek is een eerste reactie op onze Eigen Wijn binnengekomen. De nicht van een collega van Jeroen, blijkbaar goed op de hoogte van onze wijnavonturen, was gisteren op doorreis in McLaren Vale en besloot dat ze onze vaten wel eens wilde zien. Ze klopte aan bij de wijnmakerij en ja hoor, daar mocht ze wel even de opslaghal binnenstappen. Sterker nog, ze mocht wat proeven.
Via via via kwam vandaag per sms haar juichende reactie binnen:

“Het is 11 uur ’s ochtends en k zit je o zo goede wijn op te drinken. T is echt zoooo lekker. Ze hebben t rechtstreeks uit t vat getapt voor ons.”

Dat van een welwillende, maar verder volkomen neutrale proever….

Weinig te vertellen

‘Oogst alsnog mislukt?’
‘Boot gezonken?’
‘Vat weggerold?’
‘Met de noorderzon vertrokken (met mijn geld!)?’

We horen wat bezorgde geluiden om ons heen van Eigen Wijn vrienden die zitten te smachten naar hun flessen. Dat laatste is heel begrijpelijk, maar vergeet niet: geen bericht is goed bericht. In dit geval dan.

Dit is de saaie realiteit van de wijnwereld: het ene moment is het een en al hektiek, sensatie en romantiek, vervolgens is het maandenlang stil. We kunnen er niets anders van maken: onze Eigen Wijn ligt nog steeds te snurken op eikenhouten vaten.

Niet dat wij niet even ongeduldig zijn. Dus porren we wijnmaker Mike af en toe, en die stuurt dan tevreden berichtjes terug waarin zoiets staat als ‘It’s sitting pretty’.

En niet dat we niet bezig zijn met de Eigen Wijn. Aan onze kant wordt gebrainstormd over het etiket, diep nagedacht over het formaat fles en met Australië gecommuniceerd over het tijdstip van botteling. Volgens de planning arriveert onze Eigen Wijn rond september in Nederland.

Dat lijkt ver, maar zie het van deze kant: nog even en dan breekt de tijd aan voor witte wijn, rosé’s, appelciders, prosecco’s en joostmagweten welke trends we dit jaar tegemoet zien, en voor je het weet is de zomer over z’n hoogtepunt en verlang je weer naar rood. Tijd voor Eigen Wijn!

Kortom: er valt heel weinig te vertellen. En dat wilden we even vertellen.

Dag wijn!

Ons jaar in Australië zit er bijna op en dat betekent: inpakken. De verhuisdozen die vorig jaar per schip arriveerden zijn inmiddels weer gevuld met alles wat niet in een koffer past: boeken, winterschoenen, surfplanken, favoriete pannetjes, breedgerande hoeden en nog meer boeken.

Afscheid nemen van McLaren Vale betekent ook: afscheid nemen van onze Eigen Wijn. Volgens de lokale richtlijnen voor de kwaliteitswijn die we onze Eigen Wijn-vrienden willen garanderen, blijft de wijn achter om nog een maand of acht verder te sudderen op Frans eiken. Na de oogst volgend jaar, zeg maar vroege zomer 2011, wordt de wijn uit de vaten gehaald en gebotteld. De flessen die jullie hebben besteld krijgen vervolgens een mooi etiket en dan is het tijd dat ze als de bliksem naar Nederland komen. Nog even geduld dus!

Hoeveel nieuws er de komende tijd de melden zal zijn is maar de vraag, dus daarom nog even een korte terugblik:

• we hebben ons fruit geplukt van een van de beste shiraz velden die Gemtree heeft,
• 2010 wordt in Australië in het algemeen, in McLaren Vale in het bijzonder, gezien als een ripper year,
• onze Eigen Wijn is in veilige handen bij Mike Brown, de inventieve en eigenwijze wijnmaker die de komende maanden persoonlijk onze vaten in de smiezen houdt.

Zonder jullie grote enthousiasme en financiële vertrouwen hadden we dit op geen enkele manier voor elkaar kunnen krijgen, dus daarvoor alvast onze zeer grote dank! Wij hebben er het grootste vertrouwen in dat we volgend jaar rond deze tijd met elkaar kunnen proosten.

Bubblegum in Winterslaap

Zwoel lichtrood en hartstikke helder is ie, onze Eigen Wijn. De wijn ligt nu een maand of twee op hout en in de tussentijd is er veel gebeurd. Je zou het niet zeggen, want zo’n vat staat maar wat te staan, in de opslaghal. Maar om de twee à drie maanden haal je het tevoorschijn en maak je de stop die het vat afsluit los, om ‘ns te kijken hoe het daar binnen gaat. Soms is er wijn verdampt en moet je een beetje bijvullen, soms voeg je wat sulfiet toe om het effect van teveel zuurstof (oxidatie) tegen te gaan.

Het troebele vocht dat in maart uit de pers stroomde is nu een heldere drank geworden: de vaste deeltjes en gistresten zijn al grotendeels naar de bodem gezonken. Dat moeten we proeven! De wijn die ik me van half maart herinner als fris en fruitig is zachter geworden. Mike is tevreden over de structuur en noemt de wijn sensueel, ‘bubblegum’ meent hij te proeven. Vooruit, dat zal niet iedereen als een aanbeveling beschouwen. Maar wacht, het is te vroeg om te oordelen. De wijn is nog maar net begonnen aan een maandenlange winterslaap. En het is pas herfst… Remke en Jeroen —

Frans? Medium toast?

De wijn is klaar, maar in zo’n stijlloze plastic container kan ie natuurlijk niet blijven. Nee, we willen hout. Eikenhout. En dan geen snippers of plankjes die makers van industriewijn nogal eens gebruiken, maar heuse vaten.

Waren houten vaten lang geleden vooral handig voor opslag en vervoer, tegenwoordig kiezen wijnmakers niet in de laatste plaats voor hout vanwege het effect: hout maakt de wijn in de loop van de tijd zachter en geeft de smaak meer ‘complexiteit’. Oftewel, over een tijdje is ons gegist druivensap veranderd in een serieuze drank waar je rustig een half uur over kunt doorkletsen.

De handel in eikenhouten vaten is vandaag de dag een verhaal op zich: kies je voor Franse, Amerikaanse of Oost-Europese bomen, machine- of handgezaagd, licht of sterk getoast hout?
Wij houden het simpel: we lenen een tweedehandsje. Mike gaat op zoek en komt tevoorschijn met een paar Franse vaten van drie jaar oud. En hop, zo ziet onze Eigen Wijn er ineens wel heel professioneel uit!

Nu de jongens van de wijnmakerij nog vertellen hoe je mijn naam schrijft…

Klungelige operatie

Bij witte druiven gebeurt het doorgaans meteen bij aankomst in de wijnmakerij, maar bij rode druiven pas na de alcoholische vergisting: persen. Dit is je laatste kans om kleur en tannine uit de schilletjes te halen voordat die van het sap worden gescheiden. Persen met blote voeten is het romantische idee waar veel mensen nog graag aan mogen vasthouden, maar op een uitzondering na (vorig jaar ontmoette ik een wijnmaakster die haar tienerzoon in zwembroek in de persbak zet), gebruiken moderne wijnmakers verschillende soorten apparaten voor dit proces.

Een forkheftruck tilt onze bak naar de cylindervormige pers. En dan maar met een emmertje het hele zaakje erin scheppen. Gezien de hoogte van de werkzaamheden moet ik een harnas om, dat me doet denken aan het peutertuigje dat ik lang geleden droeg. Bij een eventuele valpartij zou het ding de schade enigszins moeten beperken, maar ondertussen geeft het de hele operatie een nogal klungelige aanblik.

Maar goed, na flink scheppen is de hele alcoholische druivenmassa verhuisd naar de enorme cylinder die via gaatjes in de binnenwand meteen het meeste sap al afvoert: free-run zoals dat heet. Dat sap smaakt naar rood fruit. Vervolgens zetten we de pers aan, die door middel van een opblaasbare zak aan de binnenkant het laatste vocht uit de schillen duwt. Dat sap smaakt een stuk steviger, een beetje bitter zelfs.

En dan is het klaar. Al het sap dat we uit onze handgeplukte druiven kúnnen halen is er nu uit. Wat overblijft zijn droge schilletjes die meteen naar de composthoop kunnen. En, in een flinke container, een paar honderd liter Eigen Wijn.

Eigen Wijn in de Crusher

Is natuurlijk oude koek dit, want we zijn al een paar stadia verder, maar toch leuk om te zien hoe de vers geplukte druiven worden omgezet in druivensap.

Meten met Anton

Vier keer per dag worden alle gistende rode wijnen in de wijnmakerij behandeld: sap en schilletjes worden door elkaar worden gemengd om zoveel mogelijk kleur uit de schillen te halen. Bij kleine bakken zoals de onze, is dat vaak een kwestie van plungen; bij grote hoeveelheden pomp je het sap meestal van onderuit de tank en giet je het er van bovenaf weer in om de schilletjeslaag open te breken.

Al doende neem je dan meteen een kleine hoeveelheid sap mee naar het lab om suikergehalte en temperatuur te meten met een vernuftig apparaat dat liefkozend ‘Anton’ wordt genoemd. Het meegenomen sap giet je daarbij in een gemarkeerd glas dat op een proeftafel belandt: zo kan iedereen op ieder moment van de dag een recent monster bekijken, ruiken en proeven.

Al die glazen naast elkaar laten mooi de verschillende stadia van het gistende sap zien: dat heeft eerst de lobbigheid en kleur van een bosvruchtensmoothie, wordt dan donkerder en prikkelend, en verandert tenslotte in iets wat ook echt op wijn lijkt.

In dat stadium is onze Eigen Wijn inmiddels beland: de bruisende bubbeltjes zijn verdwenen, het suikergehalte is 0, de kleur ziet er professioneel uit: kortom, tijd om te persen!

Werkhand